2014-01-13، 10:37
يكي از هموابستگيهاي ما بيمورد صحبت كردن و غيبت و قضاوت كردن است كه به صورت عادت در آمده است، با آمدن به كُدا متوجهي اين نواقص شخصيتي در خودمان شدهايم و ميدانيم كه در بعضي شرايط جوگير شده و عنان اختيار دهان خود را از دست داده و هرچه را كه مي دانيم و نميدانيم را بروز داده و حتي راز ديگران را فاش داده و در اصل دهانمان لق است، اين سنت به ما يادآور ميشود كه براي حفظ اصول معنوي و روحاني جلسات بهتر است كه آرام آرام عادت نماييم كه از خود و احساسمان و تجربيات قظع وابستگيهايمان صحبت نماييم، لذا سعي كنيم كه ديگران را از زير دوربين بيرون آورده و خودمان را نقد و بررسي نماييم و از عنوان كردن اسم رسم و شغل و رازهاي ديگران را كه شنيدهايم را برملا نسازيم.