گر محتسب شکست خم میفروش را

دست دعای باده پرستان شکسته نیست 

از زاهدان خشک مجو پیچ و تاب عشق

حضور خاطر اگر در نماز معتبرست

امید ما به نماز نکرده بیشترست

از حادثه لرزند به خود قصر نشینان

ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم 

ای گل شوخ که مغرور بهاران شده‌ای

دلم به پاکی دامان غنچه می‌لرزد

تیره روزان جهان را به چراغی دریاب

شاه و گدا به دیدهٔ دریادلان یکی است

آن که گریان به سر خاک من آمد چون شمع

کاش در زندگی از خاک مرا بر می‌داشت

طومار زندگی را، طی می‌کند به یک شب

از شمع یاد گیرید، آداب زندگانی