نقل‌قول: [size=1.35em]" ما اقرار كرديم كه در برابر الكلي عاجزيم و زندگيمان غير قابل كنترل               است ."
 
 
 
درك اين قدم در صورتيكه ما " الكليسم " را به عنوان يك بيماري بپذيريم               آسانتر خواهد بود.
ما  نسبت  به  تاثيرات  بيماري  الكليسم  در  خانواده  در مقايسه  با                ديكر  بيماريها  كنترل  بيشتري   نداريم . ( يعني همانطور كه ، نمي               توانيم اثرات يك بيماري جسمي را كنترل كنيم ، كنترل اثرات بيماري               الكليسم هم در خانواده غير ممكن است ) وقتي كه يكي از اعضاي خانواده               بيمار است همه اعضا, تحت تاثير قرار مي گيرند .
برنامه زماني خانواده ازهم گسيخته و منقطع است : والدين براي بچه ها               فرصت كمي دارند : برنامه ها به طور غير منتظره اي تغيير مي كنند : مردم               خسته و كم حوصله هستند ، دارائيها بي ثبات و متزلزل هستند ، نظم               وانظباط استوار  و پا برجا نيست . همه اين تاثيرات دقيقا" زماني كه               بيماري "الكليسم " باشد هم وجود دارند و برقرار هستند.
اگر ما نياموزيم كه چطور با اثرات الكل در خانواده مان زندگي كنيم ،               نمي توانيم بگوئيم كه" ما زندگيمان را به خوبي اد اره مي كنيم."

نقل‌قول: [size=1.35em][size=1.35em]در قدم اول ما اقرار كرديم كه در مقابل بيماري الكلي عاجز هستيم ، درك               كرديم كه حل كردن اين مشكل از عهده ما خارج است، پذيرفتيم كه تنها               زندگي را كه ما مي توانيم تغيير دهيم "زندگي خودمان " است .  عكس العمل هاي شخصي               من قسمت اول قدم يك را در مورد پدرم به كار برده بودم ، اما نپذيرفته               بودم كه زندگي من ،تماما " غيركنترل بوده است . نمي خواستم تغيير كنم               زيرا كه هنوز با خودم راحت بودم .
من شروع به كنترل نامزدم نمودم ذيرا كه ترس از دست دادن او را داشتم .               او همه چيزي بود كه به آن وابسته بودم . چند ماه بعد ، ارتباطم را با               او قطع كردم . اكنون در حال حاضر ، فكر مي كنم اين بهترين اتفاقي است               كه تاكنون براي من رخ داده است .
نيروي برتر ، همانطور كه من او را شناختم و درك كردم ، لحظات و ساعات               خاصي را براي من پيش آورد تا به من بياموزد كه به جاي وابستگي به خود ،               به الكل و به ديگران ، به خود او تكيه كنم .
من واقعا " به انتهاي خط نرسيده بودم ولي            

[size=1.35em]                  شروع كردم به اطرافم و چيزهاي مختلف با ديدي متفاوت نگاه كنم .
من مجبور بودم بپذيرم ، من تنها كسي نيستم كه در مقابل الكليسم عاجز               است بلكه تمامي مردم در مقابل آن عاجز هستند پذيرش اين موضوع |برايم |               آسان نبود .
مجبور بودم دوباره بياموزم كه دنيا دور من نمي چرخد ( من محور دنيا               نيستم ) . مجبور بودم بپذيرم كه مردم ديگر هم مي توانند حق داشته باشند               و اينكه راه من هميشه بهترين راه نبوده است.
من اينطور آموخته بودم و تربيت شده بودم كه به بزرگان و مردمان               سالخورده به خصوص به والدينم احترام بگذارم . هنگامي كه الكل نوشيدن               پدر من |همچون| مشكلي مي شد ، تمام احترام من نسبت به او از بين مي رفت               اين مرا ناراحت و دگرگون مي كرد زيرا كه برخلاف تمام اين چيزهايي بود               كه آموخته بودم .
من به طرز بسيار بدي ناراحت و غمگين بودم ، زيرا او را بسيار دوست               داشتم ، دچار احساس گناه شديدي بودم ، به دليل اينكه هيچ يك از عيب               جويي ها و سرزنش هاي من كمك كننده نبود. من اگر اورا سرزنش هم نمي كردم               باز دچار احساس گناه مي شدم ، زيرادر اين صورت نيز احساس مي كردم هيچ               تلاشي براي كمك به او و كاهش مشكل وي نكرده ام .
من از ادامه آمدن به جلسات فرزندان الکلی ها مي ترسيدم زيرا اين كار مي               توانست ، اورا ديوانه كند و نوشيدن الكل اورا تشديد نمايد.
يكي از اعضاي 88 من را نشاند و اين چنين گفت : " تو  نمي تواني مسئول                خوردن  يا  نخوردن  فرد الكلي  باشي .  زيرا  به  عنوان  مثال  هنگامي                كه ظرفها را  مي شستي  يكي  از آنها را  انداخته اي و شكسته اي و يا                اينكه  چون  هوا  باراني است  و يا به  دليل اينكه  هوا  شديدا"               آفتابي  است و غيره و ذالك               ......."               و اينها بهانه اي   مي شود براي اينكه بيمار الكلي تصميم به نوشيدن               بگيرد ،من هرگز اينها را فراموش نكرده ام .
از زماني كه " الكليسم " را به عنوان يك بيماري شناخته ام و فهميده ام               اين بيماري چطور كار مي كند و تاثيرگذار است ، ديگر مجبور نيستم به               پدرم بي احترامي كنم . زندگي من از حالت " سير هميشگي حول نوشيدن الكل               پدرم " خارج و متوقف شد.
من متوجه شدم كه بودن يا نبودن بيمار الكلي موضوع مهمي نيست و اين نمي               تواند در برداشت گامهاي روزانه من تاثير گذار باشد.
من توانايي آن را داشتم كه احساساتم را از مشكلات والدينم جدا كنم در               حاليكه آنها را دوست دارم ، من آنها را بسيار دوست دارم .
فكر مي كنم زماني كه شما كسي را بسيار دوست داريد ، زماني است كه               بيماري الكليسم شديد شده است . اگر شما توجه نمي كرديد ، اين موضوع               اهميتي نداشت كه آنها حتي تا حد مرگ هم بنوشند و مصرف كنند. من خودم را               به خاطر مشكل پدرم سرزنش مي كردم درحاليكه اين واقعا" گناه من نبود.                 
پدر من دلسوزي و انتقاد مي خواست و من آنها را به او مي دادم . جلسات               فرزندان الکلی ها اينطور به من آموخت تادرك كنم كه اين گناه و عيب من               نيست و نبايد از او انتقاد كنم . مي بايست عشقم را به او نشان دهم و               سعي كنم به او كمك كنم .
تمامي |مطلب| اين قدم در مورد " رها كردن " مي باشد. اين براي من بسيار               مشكل است كه هرچيزي كه مرا محصور كرده و يا با من مخالفت مي كند ،               اعتصاب مي كند.
 من مي دانم كه پدر و مادرم بيمار هستند ،همچنين مادرم . اما از همه               اينها بيمارتر ، هيولا(نيروي پرقدرتي)  درون من و خود من ، هستيم .
مابايد بياموزيم وبفهميم كه هرگز نمي توانيم بيماري الكيسم و قربانيهاي               آن را كنترل كنيم و بر آنها پيروز شويم.
من آموختم اين حقيقت را بپذيرم كه نمي توانم خواهرم را تغيير دهم و "               من " مسئول نوشيدن و يا استفاده مواد مخدر او نيستم . اين خيلي سخت بود               زيرا من در آن هنگام نسبت به كارهايي كه او انجام مي داد احساس مسئوليت               مي كردم.
او سعي مي كرد كه مرا سرزنش كند و من احساس مي كردم كه كارهايي وجود               داشته كه بايد مي كردم و مي توانستم انجام بدهم .
من بر حسب عادت سعي  مي كردم مشكلات خواهرم را به جاي او حل كرده و               مستوليتهاي او را به دوش بگيريم .
اين تنها راه و تنها كاري نبود كه مي شد انجام داد. بعد از اينك ياد               كرفتم كه نمي توانم به جاي او صورتي از كارهاي ساليانه اش را برداشت               كنم و ( من ) مسئوليتي در قبال مصرف الكل او ندارم ، رها شدم تاچيزهايي               براي خودم بياموزم و در جهت بهبودي خويش كوشاباشم زيرا كه  من بيمار               بودم.
" من " تنها كسي نيستم ، نبودم و نخواهم بود كه در مقابل الكليسم عاجز               است ، اين يك بيماري است ، من نمي توانستم  به اين بيماري همچون               بيماريهاي ديگر  نگاه كنم .
قبل از آمدن به جلسات فرزندان الکلی ها سازگاري |آرامش| دروني نداشتم،               درون من پر از رنجش و حسادت بود. تندمزاجي و ترسهاي دروني من هميشه               برايم مشكل ساز بود ، به اضافه اينكه در يك روز تعطيل ديواري بين من و               برادرم  مي ساخت . دلسرد و گيج بودم .
من مطمئن هستم كه مي توانم بپذيرم زمام زندگي از دستم  خارج شده است !               براي بعضي از انسانها كه داراي ضمير و نفسي بزرگ هستند ، پذيرش اينكه               شكست خورده اند ، چيز راحتي در دنيانيست . اما چنانچه مي خواهم برنامه               را ادامه بدهم ، بايد چنين چيزي را بپذيرم.
من مي دانم كه در مقابل اعمال و حركات فرد الكلي عاجز هستم.                            قسمتي از پذيرش من در مورد بيماري او ، صبر و اطمينان كامل را شامل مي               شود.