4 ابان-روز به روز - نسخه‌ی قابل چاپ

4 آبان
امروز سعي مي‌كنم تا مسائلی که عقب افتاده است را حل کنم و راجع به مشكلات دشواري که قادر به رفع آن نیستم با همیاری راهنما و دیگر دوستان در برنامه را رفع كنم، ولي روزنه‌ای از ترس به‌رویم باز شده و با نااميدي راهی برای ارتباط پیدا کردن پيدا نمي‌كنم. نااميدی و خستگی روانی و روحی بدون حاصل از رفع اين مشكل به ياد كليد برنامه مي‌افتم «دعا كردن و سپردن به خداوند» امروز مي‌دانم كه سپردن به خداوند يعني با مسئله جنگ نكن، بلكه سعي كن به راحتي آن را رفع و حل كني و از ديگر دوستان كمك بخواهي! امروز وقتي با شرايط جنگ نمي‌كنم و به خداوند مي‌سپارم به آرامي انتظار مي‌كشم. این را می‌دانم که خداوند به من کمک خواهد کرد که از این مرحله رد شوم. احساس آرامش كرده فكرم روشن‌تر مي‌شود و خداوند مرا قادر به رفع مشكلات مي‌كند. امروز مي‌دانم به راحتي نمي‌توانم بفهمم كه كدام يك از ابزارهاي اصول برنامه‌ی خودیاری را به كار گيرم، مخصوصاً وقتي كه ترس و نااميدي مرا احاطه كرده است. در اين حالت دعا كردن و سپردن به خداوند و انتظار كشيدن به من فرصتي مي‌دهد تا باور كنم كه خداوند نيازهايم را مي‌شناسد و مرا ياري مي‌دهد!
اتكال به خداوند را با باور انجام بده!