عم زندگی
چه سنگین است دل کسی را شکستن
و چه دردناک تر آهش دامنت را گرفتن
چه تلخ است بغضی گلویت را گرفتن
و چه کشنده است نداشتن اشکی برای ریختن
چه ظلمی است چشمی را در انتظار گذاشتن
وچه تاوانی دارد چشم کسی را طوفانی کردن

امـــا چه عطری دارد شکوفه ی لبخند را بر لب کسی کاشتن
و چه دل انگیز است آغوش سردی را پناه دادن...

پر میکشم از پنجره ی خواب تو تا تو

هر شب من و دیدار،در این پنجره با تو

از خستگی روز همین خواب پر از راز

کافیست مرا،ای همه خواسته ها تو

دیشب من و تو بسته ی این خاک نبودیم

من یکسره آتش،همه ذرات هوا تو

پژواک خودم بودم و خود را نشنیدم

ای هرچه صدا،هرچه صدا،هرچه صدا-تو

آزادگی و شیفتگی مرز ندارد

حتی شده ای از خودت آزاد و رها تو

یا مرگ و یا شعبده بازان سیاست؟

دیگر نه و هرگز نه،که یا مرگ که یا تو

وقتی همه جا از غزل من سخنی هست

یعنی همه جا-تو،همه جا-تو،همه جا-تو

پاسخ بده ازاین همه مخلوق چرا من؟

تا شرح دهم،از همه ی خلق چرا تو؟