تو مپندار که مهر از دل محزون نرود

یار این طایفه خانه برانداز مباش

از تو حیف است به این طایفه دمساز مباش  

می‌شوی شهره به این فرقه هم‌آواز مباش

غافل از لعب حریفان دغا باز مباش  

به که مشغول به این شغل نسازی خود را

این نه کاری‌ست مبادا که ببازی خود را  

گر کسب کمال می‌کنی می‌گذرد

ور فکر مجال می‌کنی می‌گذرد  

دنیا همه سر به سر خیال است ، خیال

هر نوع خیال می‌کنی می‌گذرد

جانان نظری کو ز وفا داشت ندارد

فریاد که سوز دل عیان نتوان کرد

المنة لله که ندارم زر و سیمی

آه ، تاکی ز سفر باز نیایی ، بازآ

من آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خود را

به یک پرواز بی هنگام کردم مبتلا خود را  

نه دستی داشتم بر سر، نه پایی داشتم در گل

به دست خویش کردم اینچنین بی دست و پا خود را

طی زمان کن ای فلک ، مژده‌ی وصل یار را

پاره‌ای از میان ببر این شب انتظار را  

شد به گمان دیدنی، عمر تمام و ، من همان

چشم به ره نشانده‌ام جان امیدوار را  

هم تو مگر پیاله‌ای، بخشی از آن می کهن

ور نه شراب دیگری نشکند این خمار را ..