اولویتهای من برای مراقبتم از بهبودی به چند دسته تقسیم میشه،بخش عمده اونا مربوط میشه به رعایت اصول مشخص و واضح پیشنهادی برنامه...مثلا حضور مرتب در جلسات،کارکرد قدم،سرویس دادن به تازه وارد و مشارکت در خدمات گروهی و ساختاری....به اعتقاد من اینا جزء محکمات برنامه بهبودیه و عدول از هر کدوم به معنی مسامحه و سرپیچه از اصوله....اینکه به این فکر باشم که از بهبودیم مراقبت میکنم،اما چون وقت ندارم نمیتونم تو جلسات بهبودی حاضر بشم در واقع مثل اینه که بگم :

من یه راننده متبحر حرفه ای هستم 

اما به دلایلی از ترمز استفاده نمیکنم!!...
رعایت این آیتمها در حقیقت توشه ایست برای سفر به سرزمین بدون مواد مخدر،طی طریق در مسیر پر مخاطره زندگی روزمره..
داشتن نگاه مثبت به زندگی،بهبودی ارتباطات،حضور دائم در چرخه اقتصاد،همه و همه واقعیتهایی هستن که نیاز به تحقق دارن اما بدون تعهد به بهبودی یا شکل نمیگیرن یا اگر هم متجلی بشن معمولا باعث رضایت خاطر نمیشن...به کرات آدمایی رو دیدم که ظاهرا همه پیش فرضهای لذت بردن از زندگی رو دارن اما از وضعیتشون راضی نیستن!در آمد خوب،شغل خوب،خانواده خوب،همه و همه اگه فاقد چاشنی بهبودی باشه واسه یه معتاد در حال بهبودی نه تنها تولید آرامش و فراغ بال نمیکنه بلکه باعث افزایش دردسرهای روزمره میشه.....ممنون

انتظار تأیید از دیگران!!

یکی از باورهای غیرمنطقی«تأیید دیگران» است؛ یعنی شما بر این باورید که به تأیید و حمایت دیگران نیاز دارید. در واقع می‌خواهید که همه، شما را دوست داشتند و بپذیرند و احترام کنند. این تصور غیرعقلانی است، زیرا چنین هدفی غیرقابل دسترسی است و اگر فردی در پی چنین خواسته‌ای باشد کمتر خود رهبر و بیشتر نا امن و مضطرب و ناقض نفس خویش خواهد بود. این مطلوب است که انسان مورد محبت و دوستی قرار گیرد، ولی در عین حال، فردِ منطقی و عقلانی هیچ‌گاه علایق و خواسته‌هایش را قر

بانی چنین هدفی نمی‌کند.این باور غیرمنطقی می‌تواند به دلایل گوناگونی برای انسان مشکلاتی فراهم کند. برای مثال، چون شخص نمی‌داند که آیا خواهد توانست مورد تأیید قرار گیرد یا نه، دچار ناراحتی و نگرانی می‌شود. حال اگر هم تأیید دیگران را به دست آورد بعد نگران خواهد بود که مبادا آن را از دست دهد، و این نگرانی روی عملکرد او و زندگی آینده‌اش اثر بد می‌گذارد. مورد تأیید همه قرار گرفتن، خواسته‌ای غیرقابل دسترسی است، زیرا معمولاً کارها و گفته‌های ما را عده‌ای قبول و عده‌ای رد می‌کنند و برخی هم به آن بی‌تفاوت‌اند. بنابراین، بهتر است راه صحیح زندگی خود را ادامه داده و بدانیم که گرچه تأیید دیگران باعث رضایت و خشنودی انسان می‌شود، ولی امری ضروری و الزامی‌نیست.
زیاده از خود انتظار داشتن
اعتقاد به اینکه لازمه احساس ارزشمندی وجود حداکثر لیاقت، کمال و فعالیت شدید است نیز تصوری امکان ناپذیر است و تلاش وسواسی در راه کسب آن، فرد را به اضطراب و بیماری روانی مبتلا می‌کند و در زندگی احساس حقارت و ناتوانی به فرد دست می‌دهد. در این مورد، شما بر این باورید که باید حتماً فردی موفق باشید باید به همه اهدافتان دست یابید و باید در هرکاری صلاحیت و توانایی لازم را داشته باشید تا آن را در سطحی بالا و با موفقیت کامل انجام دهید. این یک باور غیرمنطقی است که می‌تواند بر زندگی انسان اثر منفی بگذارد، به ویژه هنگامی‌که شخص با شکستی روبه‌رو می‌شود. بعضی افراد وقتی با شکستی روبرو می‌شوند احساس می‌کنند که فرد نالایقی هستند و این تصور نادرست وغیرمنطقی از لحاظ جسمی و روانی آنان را بیمار می‌کند. بنابراین، بهتر است هنگام شکست و ناکامی‌در زندگی، از قضاوت درباره خود اجتناب کنید. اگر هم در موردی لازم دیدید که درباره رفتار خود قضاوت کنید و نهایتاً آن را نادرست یا ناشایست تشخیص دادید، فقط سعی کنید که به اصلاح آن بپردازید.

بخاطر مردم تغییر نکن

این جماعت

هر روز تو را جور دیگری می خواهند !

همزمان که پیرتر می شویم بیشتر و بیشتر درمی یابیم

که مهم نیست چه ظاهری داریم...یا مالک چه چیزهایی هستیم..

اصل مهم این خواهد بود به چه انسانی تبدیل شده ایم

و سالهای رفته راچگونه زندگی کرده ایم....بیل گیتس